Onvoorstelbaar

Met je verslavingsgevoeligheid omgaan, grip proberen te krijgen op je gebruik of zelfs de stap zetten om het gebruik te stoppen. Er zijn heel veel kleine stapjes voor nodig, maar waar het toch vooral om draait is de keuze die je maakt: de keuze voor jezelf en de keuze om te leven.

Gaandeweg kom je ontelbaar veel momenten tegen die je nooit had kunnen voorzien en waarvan je nooit had geloofd dat het zo zou kunnen lopen. Deze pagina en mijn blog zijn hier een lichtend voorbeeld van. Ik was niet eens zo zeer van plan om een hele blog te starten toen ik, ruim 4 jaar geleden, een stuk schreef over mezelf en mijn verslaving. Gewoon maar aan het schrijven gegaan en de hele lap op facebook gegooid. Een vriendin van me spoorde me aan om er meer van te maken, samen zette we een pagina in elkaar en hoppakee: ik had een blog. De eerste maanden ben ik flink aan het schrijven gegaan en probeerde ik iedere paar dagen wat te posten. Later werd dat minder en op een gegeven moment was ik er ook wel weer klaar mee.

Het schrijven was helend. Het heeft me enorm geholpen om mijn verhaal vorm te geven en het gaf me inzichten in mezelf. Minstens zo helpend: de respons. Van mensen uit mijn omgeving, maar ook van onbekenden via internet, kreeg ik reacties. Bedankjes voor de openheid en de helderheid en een enkele keer zelfs persoonlijke berichten van mensen die inspiratie uit mijn teksten gehaald hadden. Daar had ik natuurlijk wel een beetje op gehoopt, maar eigenlijk had ik niet durven dromen dat ik zoiets voor elkaar kon krijgen.

Fast-forward naar nu: meer dan 2,5 jaar na mijn laatste bericht. Af en toe, eens in de paar maanden, log ik nog weer eens in om te kijken of alles nog doet wat het moet doen, (natuurlijk, die wordpress draait wel :P) maar verder doe ik eigenlijk niks meer met m’n blog en de bijbehorende facebookpagina. Wel krijg ik nog notificaties als er wat gebeurt; zoals wanneer een nieuw iemand de pagina liked.

En dat gebeurt best veel de laatste maanden.

Ok, voor een pagina op facebook is het natuurlijk hé-le-maal niet veel, maar de teller ging laatst over de 100 likes en blijft maar stijgen. Ik vind dat toch wel heel bijzonder. De bezoekersaantallen op m’n blog liegen er trouwens ook niet om. Ook hier geldt dat het natuurlijk geen wereldschokkende aantallen zijn in vergelijking met andere blogs en websites, maar feit is wel dat er na al die jaren nog altijd geen week voorbij gaat zonder bezoekers.

Mijn blog was gewoon maar een enthousiast ideetje, iets wat ik ben gaan doen omdat het me leuk leek en omdat het fijn was om te doen. En na al die jaren bereikt het nog steeds mensen, worden mijn teksten nog steeds gelezen en wie weet, vindt er nog steeds af en toe iemand een beetje steun in.

Onvoorstelbaar.

Klaar.

Zo, nou, dat hebben we dan ook weer gehad. 

Ongeveer 1,5 jaar geleden durfte ik voor het eerst tegenover mezelf en de wereld toe te geven dat ik verslaafd was. Ik kon er echt niet meer omheen en het was nodig om dat onder ogen te zien. Recent realiseerde ik me iets heel bijzonders; Ik ben niet meer verslaafd.

Ja goed, je kunt natuurlijk bediscussiëren of je ooit wel van je verslaving af komt en hoe je dat wilt zien hangt erg af van je definities. Ik heb er voor gekozen om verslaving te definiëren als een afhankelijkheid van middelengebruik. Toen ik 18 was en het leven me overspoelde met negativiteit waar ik niet mee om kon gaan raakte ik afhankelijk van marijuana en alcohol voor mijn gemoedsrust. Ik raakte er van overtuigd dat het het enige was wat er voor kon zorgen dat ik het leven kon verdragen en heel misschien nog een beetje geluk kon ervaren. Zonder kon ik me niet goed voelen.

Sinds wanneer weet ik niet precies, maar ergens in afgelopen anderhalf jaar in de afhankelijkheid er uit gesleten. Ik ontdekte dat ik zonder middelen kon leven en niet alleen kon voortbestaan, maar zelf een beetje geluk kon vinden. Ik heb geleerd dat er positiviteit kan bestaan zonder dat ik de negativiteit moet verbloemen of verdoezelen. Niet dat dat makkelijk is, maar het kan ten minste überhaupt.

Ik ben ongeveer 12 jaar verslaafd geweest en kan nu volmondig zeggen dat dat verleden tijd is. Ik kan nooit meer drinken, roken of wat dan ook, maar daar maak ik me ècht niet druk over. Ik kan gelukkig zijn als geheelonthouder en mezelf beschermen voor de risico’s van gebruik (en serieus, wat mis je nou helemaal. ik blijf er bij dat drugs, en alcohol in het bijzonder, zwaar overrated zijn.)

Dit blog heeft me enorm geholpen met het verwerken van mijn verslaving. Ik heb me, zeker toen ik nog gebruikte, vaak onbegrepen of onbereikbaar gevoeld. Door er over te schrijven heb ik een beeld kunnen schetsen van alles wat ik door hebt gemaakt en hoe het is om met een verslaving te worstelen. Sowieso helpt het om shit van je af te kunnen schrijven, maar op deze manier heb ik iets positiefs kunnen doen met mijn negatieve ervaringen.

Bedankt voor het lezen.

Liefs,

Peter

 

 

Ik wil het er niet meer over hebben ok?

Al maanden probeer ik mezelf aan het schrijven te krijgen en al maanden mislukt dat jammerlijk. Ik log weer eens in op m’n wordpress en tref daar een halve post. Weken geleden aan begonnen en nooit afgemaakt. Een belabberd geschreven stuk over waarom ik maar vooral doe alsof m’n verslaving er niet is.

leuk geprobeerd

Ik maak het uit!

Laatst keek ik een cabaretvoorstelling van Javier Guzman waarin hij verteld over de problemen die hij heeft gehad met en door zijn verslaving. Hij omschreef daarin alcohol als zijn grootste liefde. Met die gedachte in het achterhoofd, want ik vond het wel een erg treffende vergelijking, ben ik eens gaan schrijven. Ik schreef een brief aan de drugs.

Lieve Drugs,

Dag in, dag uit

Sinds vorige week doe ik mijn uiterste best om weer bewust met mijn verslaving om te gaan. Of eigenlijk, probeer ik weer om bewust niet te gebruiken. Niet gebruiken doe ik al ruim drie maanden maar ik merkte dat ik er eigenlijk bijna niet meer bewust mee bezig was.

elke dag

Drie maanden feest

Het is weer de zevende van de maand en dat betekend feest! Vandaag ben ik welgeteld drie maanden clean en dat voelt… ehm, een beetje onwerkelijk. Eigenlijk.

Het klinkt voor de hand liggend; drie maanden clean, tijd voor een feestje. Op zich is dat natuurlijk ook gewoon zo. Het is me nog al wat, ik mag er verdomde trots op zijn en das best iets om te vieren. Zo voelt het alleen niet, maar misschien dat dat ook een beetje aan mij ligt.

eindeloze strijd

How do you feel?

Iedereen die een beetje into Star Trek is heeft alle films gezien en kan zich dus nog prima voor de geest halen hoe verbouwereerd Spock zat te kijken toen een computer hem vroeg hoe hij zich voelde. Als Vulcan had hij zichzelf aangeleerd om geen emoties te ervaren dus hij begreep de vraag niet en wist er geen antwoord op te geven.

Ik raak gefrustreerd omdat ik nergens meer aan toe kom. Ik heb er domweg de energie niet voor. Het stomme is dat ik niet eens echt moe ben, maar vooral gewoon geen energie heb. Hoe moe zijn voelt weet ik me eerlijk gezegd niet zo goed voor de geest te halen

alles is zwaar

Eigen schuld, dikke bult!

Wekenlang heb ik lopen mokken en ben ik er boos om geweest. Het is toch potverdorie ook niet eerlijk hè. Ik heb al zoveel op m’n bordje en dan zit ik ook nog met zwakke knieën opgezadeld. Ik was wat enthousiast gaan hardlopen en heb ze overbelast…

Ik ging er mee naar de fysio en die vertelde me doodleuk dat het niet alleen aan mijn knieën ligt, maar dat mijn benen überhaupt schot en scheef staan en ik steunzolen nodig heb. Ja godsamme! dat kan er ook nog wel bij! Nóg meer mokken, veel boos zijn, en bij gebrek aan beter dan maar m’n ouders de schuld geven. Kan het mezelf moeilijk kwalijk nemen hoe ik gegroeid ben, toch?

alles en iedereen de schuld geven!

Éventjes teveel

Ok, ik ben gefrustreerd. Of boos. Of verdrietig. Of zo. Eigenlijk weet ik het niet zo goed… Ik ben alles tegelijk geloof ik. Misschien ben ik wel gewoon bang? Of misschien… Rhaaaaargh!!! Mag ik alweer naar huis?!

Clean blijven gaat reuze goed. Ik leer zo langzamerhand beter aanvoelen wanneer er een trekmoment aan zit te komen en kan er keigoed mee omgaan. Als je hem al aan voelt komen kun je direct aan de slag en er tegen vechten is gewoon makkelijker als hij nog niet op een hoogtepunt zit. Wat minder goed gaat; de trekmomenten worden steeds frequenter…

maken dat het weg gaat

Dat hoort er toch gewoon bij?

Ooit had ik een stamkroeg. Of nou ja, de sociëteit van mijn studentenvereniging. Een soortement van bruin cafe, maar dan wat minder bruin (en met meer vrolijke kleurtjes) en met een wat grotere feestzaal dan de meeste kroegjes hebben. Jarenlang was het meer mijn huiskamer dan mijn eigen huiskamer en de veiligste plek ter wereld.

Een heerlijke plek waar je kon doen wat je wilde doen, kon zijn wie je wilde zijn en vooral waar je niet bang hoefde te zijn om veroordeelt te worden. Vooral niet om je drugsgebruik. Aan de bar was het doodnormaal om grote hoeveelheden alcohol te verstouwen en in de rookruimte keek niemand op of om als je een jointje opstak. Het schoot me laatst door mijn hoofd dat op veel manieren die sociëteit en de kliniek waar ik nu zit niet eens zo veel van elkaar verschillen. Goed, behalve dat we hier geen bar hebben natuurlijk…

een en al acceptatie