Met je verslavingsgevoeligheid omgaan, grip proberen te krijgen op je gebruik of zelfs de stap zetten om het gebruik te stoppen. Er zijn heel veel kleine stapjes voor nodig, maar waar het toch vooral om draait is de keuze die je maakt: de keuze voor jezelf en de keuze om te leven.
Gaandeweg kom je ontelbaar veel momenten tegen die je nooit had kunnen voorzien en waarvan je nooit had geloofd dat het zo zou kunnen lopen. Deze pagina en mijn blog zijn hier een lichtend voorbeeld van. Ik was niet eens zo zeer van plan om een hele blog te starten toen ik, ruim 4 jaar geleden, een stuk schreef over mezelf en mijn verslaving. Gewoon maar aan het schrijven gegaan en de hele lap op facebook gegooid. Een vriendin van me spoorde me aan om er meer van te maken, samen zette we een pagina in elkaar en hoppakee: ik had een blog. De eerste maanden ben ik flink aan het schrijven gegaan en probeerde ik iedere paar dagen wat te posten. Later werd dat minder en op een gegeven moment was ik er ook wel weer klaar mee.
Het schrijven was helend. Het heeft me enorm geholpen om mijn verhaal vorm te geven en het gaf me inzichten in mezelf. Minstens zo helpend: de respons. Van mensen uit mijn omgeving, maar ook van onbekenden via internet, kreeg ik reacties. Bedankjes voor de openheid en de helderheid en een enkele keer zelfs persoonlijke berichten van mensen die inspiratie uit mijn teksten gehaald hadden. Daar had ik natuurlijk wel een beetje op gehoopt, maar eigenlijk had ik niet durven dromen dat ik zoiets voor elkaar kon krijgen.
Fast-forward naar nu: meer dan 2,5 jaar na mijn laatste bericht. Af en toe, eens in de paar maanden, log ik nog weer eens in om te kijken of alles nog doet wat het moet doen, (natuurlijk, die wordpress draait wel :P) maar verder doe ik eigenlijk niks meer met m’n blog en de bijbehorende facebookpagina. Wel krijg ik nog notificaties als er wat gebeurt; zoals wanneer een nieuw iemand de pagina liked.
En dat gebeurt best veel de laatste maanden.
Ok, voor een pagina op facebook is het natuurlijk hé-le-maal niet veel, maar de teller ging laatst over de 100 likes en blijft maar stijgen. Ik vind dat toch wel heel bijzonder. De bezoekersaantallen op m’n blog liegen er trouwens ook niet om. Ook hier geldt dat het natuurlijk geen wereldschokkende aantallen zijn in vergelijking met andere blogs en websites, maar feit is wel dat er na al die jaren nog altijd geen week voorbij gaat zonder bezoekers.
Mijn blog was gewoon maar een enthousiast ideetje, iets wat ik ben gaan doen omdat het me leuk leek en omdat het fijn was om te doen. En na al die jaren bereikt het nog steeds mensen, worden mijn teksten nog steeds gelezen en wie weet, vindt er nog steeds af en toe iemand een beetje steun in.
Onvoorstelbaar.