Eigen schuld, dikke bult!

Wekenlang heb ik lopen mokken en ben ik er boos om geweest. Het is toch potverdorie ook niet eerlijk hè. Ik heb al zoveel op m’n bordje en dan zit ik ook nog met zwakke knieën opgezadeld. Ik was wat enthousiast gaan hardlopen en heb ze overbelast…

Ik ging er mee naar de fysio en die vertelde me doodleuk dat het niet alleen aan mijn knieën ligt, maar dat mijn benen überhaupt schot en scheef staan en ik steunzolen nodig heb. Ja godsamme! dat kan er ook nog wel bij! Nóg meer mokken, veel boos zijn, en bij gebrek aan beter dan maar m’n ouders de schuld geven. Kan het mezelf moeilijk kwalijk nemen hoe ik gegroeid ben, toch?

alles en iedereen de schuld geven!

Jarenlang heb ik met een gigantisch brok schuldgevoel op m’n schouders rondgelopen. Mijn problemen met drugs waren gewoon mijn eigen schuld en dat ik me alsmaar zo alleen en ellendig voelde was gewoon mijn verdiende loon. Eigen schuld, dikke bult. Het heeft me ontzettend veel pijn en moeite gekost om dat beeld te veranderen. Langzaamaan wist ik het te verschuiven en vooral de vraag wiens schuld het nou eigenlijk was leek telkens een ander antwoord op te leveren. Als het niet mijn schuld was, waar lag die schuld dat wel?

Mijn ouders, heb ik op een gegeven moment besloten. Logisch, zij hebben me gewoon niet goed opgevoed en nu ben ik stuk. Als ze me beter hadden voorbereid op het leven had ik het wel aan gekund. Maar ja, anderzijds hebben ze vaak zat geprobeerd me te waarschuwen en heb ik daar geen gehoor aan gegeven. Blijkbaar kan ik hen toch ook niet zomaar de schuld geven.

Nou dan de wereld maar! Het was wel erg bevrijdend om dat te doen. Gewoon de hele wereld en alles en iedereen de schuld geven. Ik was domweg benadeeld door het noodlot en de wereld had me doodleuk de verkeerde kant op gestuurd. Púre overmacht. Ja lekker makkelijk, als de wereld er op uit is om jouw leven te verpesten dan kun je er niet alleen niks aan doen dat het mis gaat maar dan mag je jezelf ook nog eens superzielig vinden.

wie verdient straf?

De wereld de schuld geven was ook niet de juiste aanpak. Ergens begon het toch wel weer te jeuken en er zat nog altijd een stemmetje in m’n hoofd wat zich afvroeg of het niet toch gewoon echt mijn eigen schuld was. Een stemmetje waar ik ontzettend hard tegen heb moeten vechten. Door de schuld bij mezelf weg te nemen heb ik mezelf in staat gesteld te accepteren dat de ellende niet mijn verdiende loon was. De schuldvraag loslaten gaf me de ruimte om te kunnen veranderen. Als niemand schuldig is hoeft niemand bestraft te worden.

Langzaamaan begint het te dagen en kom ik tot een ontzettend pijnlijke realisatie. Dat ik verslaafd ben geraakt is voor een groot deel toch echt eigen mijn eigen schuld. Niemand heeft me er ooit toe gedwongen. Al die drank heb ik zelf naar binnen gegoten en al die jointjes heb ik zelf opgerookt. Wat het zó ontzettend pijnlijk maakt is juist de wetenschap dat ik best doorhad wat er gaande was. Ik haatte mezelf en vond dat ik het verdient had.

Jarenlang ben ik met de schuldvraag omgegaan door te bedenken waarom het niet mijn schuld was dat ik verslaafd ben geraakt. Ik begin nu in te zien dat het eigenlijk gewoon een zinloze vraag is. Natuurlijk is het mijn schuld, maar het is belangrijker om bezig te zijn met waarom en hoe het gebeurt is. Daarbij, als ik nou eens leer om mezelf toe te staan om fouten te maken dan is die schuldvraag ook ineens een stuk minder akelig.

Als ik gewoon fouten mag maken, dan hoef ik mezelf ook niet te straffen voor alles wat ik niet goed heb aangepakt in mijn leven. Eigen schuld schuld betekend dan misschien wel dikke bult, maar misschien moet ik eens ophouden met die bult telkens weer tegen de muur meppen zodat hij pijn blijft doen.