Laatst keek ik een cabaretvoorstelling van Javier Guzman waarin hij verteld over de problemen die hij heeft gehad met en door zijn verslaving. Hij omschreef daarin alcohol als zijn grootste liefde. Met die gedachte in het achterhoofd, want ik vond het wel een erg treffende vergelijking, ben ik eens gaan schrijven. Ik schreef een brief aan de drugs.
Lieve Drugs,
Lees verder Ik maak het uit!Het is weer de zevende van de maand en dat betekend feest! Vandaag ben ik welgeteld drie maanden clean en dat voelt… ehm, een beetje onwerkelijk. Eigenlijk.
Het klinkt voor de hand liggend; drie maanden clean, tijd voor een feestje. Op zich is dat natuurlijk ook gewoon zo. Het is me nog al wat, ik mag er verdomde trots op zijn en das best iets om te vieren. Zo voelt het alleen niet, maar misschien dat dat ook een beetje aan mij ligt.
Iedereen die een beetje into Star Trek is heeft alle films gezien en kan zich dus nog prima voor de geest halen hoe verbouwereerd Spock zat te kijken toen een computer hem vroeg hoe hij zich voelde. Als Vulcan had hij zichzelf aangeleerd om geen emoties te ervaren dus hij begreep de vraag niet en wist er geen antwoord op te geven.
Ik raak gefrustreerd omdat ik nergens meer aan toe kom. Ik heb er domweg de energie niet voor. Het stomme is dat ik niet eens echt moe ben, maar vooral gewoon geen energie heb. Hoe moe zijn voelt weet ik me eerlijk gezegd niet zo goed voor de geest te halen
Wekenlang heb ik lopen mokken en ben ik er boos om geweest. Het is toch potverdorie ook niet eerlijk hè. Ik heb al zoveel op m’n bordje en dan zit ik ook nog met zwakke knieën opgezadeld. Ik was wat enthousiast gaan hardlopen en heb ze overbelast…
Ik ging er mee naar de fysio en die vertelde me doodleuk dat het niet alleen aan mijn knieën ligt, maar dat mijn benen überhaupt schot en scheef staan en ik steunzolen nodig heb. Ja godsamme! dat kan er ook nog wel bij! Nóg meer mokken, veel boos zijn, en bij gebrek aan beter dan maar m’n ouders de schuld geven. Kan het mezelf moeilijk kwalijk nemen hoe ik gegroeid ben, toch?
Ik had er helemaal niet bij stilgestaan. Het was ook al wel weer even geleden dat ik had geteld en het is ook geen heel aantal weken, maar potdorie zeg, heb ik me daar even een mijlpaal gemist!
Tweeënvijftig dagen clean. Da’s niet niks zeg. Ok, het wat leuk geweest als ik er eergisteren aan had gedacht want vijftig is een mooi rond getal, maar ach, dit is twee beter zullen we maar zeggen dan…Wat ik er vooral mooi aan vind is dat het inmiddels al zoveel meer is dan mijn oude record.
Al dagen wacht je in spanning. Het telefoontje zal een keer komen en je zult toch op moeten nemen. Wat nou als je niet uit je woorden komt? Of te stoned bent om een zinnig antwoord te geven? Wat nou als ze je niet willen helpen? Trouwens, wat als ze dat wél willen, hoe gaat het dan verder? Paniek!
Je aanmelden bij een instelling voor verslavingszorg doe je niet zomaar. Daarmee bedoel ik niet dat je het pas doet als je gebruik vrij ernstig uit de hand is gelopen, maar dat je het pas doet als je echt niet meer weet wat je anders zou moeten. Het is een afschuwelijke realiteit om te moeten accepteren dat je er echt niet zomaar vanaf gaat komen. Het is nog erger dan dat om te accepteren dat je het niet op eigen kracht kunt.
Ik was er van overtuigd dat ik het niet zou overleven. Beide keren heb ik me er heen laten brengen omdat ik niet zeker wist of ik anders wel zou gaan. Het was alsof ik me moest gaan melden voor de doodstraf…
Twee keer heb ik er gezeten, de klinische detox bij Jellinek in Amsterdam. Het waren beide keren positieve ervaringen, laat ik dat voorop stellen, maar het is wel verschrikkelijk om er heen te moeten. De tweede keer was eigenlijk net zo eng als de eerste, zelfs al wist ik wat me te wachten stond. De eerste keer wist ik dat niet. Het was bepaald niet wat ik ervan verwacht had…
