Laatst keek ik een cabaretvoorstelling van Javier Guzman waarin hij verteld over de problemen die hij heeft gehad met en door zijn verslaving. Hij omschreef daarin alcohol als zijn grootste liefde. Met die gedachte in het achterhoofd, want ik vond het wel een erg treffende vergelijking, ben ik eens gaan schrijven. Ik schreef een brief aan de drugs.
Lieve Drugs,
Lees verder Ik maak het uit!Het is weer de zevende van de maand en dat betekend feest! Vandaag ben ik welgeteld drie maanden clean en dat voelt… ehm, een beetje onwerkelijk. Eigenlijk.
Het klinkt voor de hand liggend; drie maanden clean, tijd voor een feestje. Op zich is dat natuurlijk ook gewoon zo. Het is me nog al wat, ik mag er verdomde trots op zijn en das best iets om te vieren. Zo voelt het alleen niet, maar misschien dat dat ook een beetje aan mij ligt.
Iedereen die een beetje into Star Trek is heeft alle films gezien en kan zich dus nog prima voor de geest halen hoe verbouwereerd Spock zat te kijken toen een computer hem vroeg hoe hij zich voelde. Als Vulcan had hij zichzelf aangeleerd om geen emoties te ervaren dus hij begreep de vraag niet en wist er geen antwoord op te geven.
Ik raak gefrustreerd omdat ik nergens meer aan toe kom. Ik heb er domweg de energie niet voor. Het stomme is dat ik niet eens echt moe ben, maar vooral gewoon geen energie heb. Hoe moe zijn voelt weet ik me eerlijk gezegd niet zo goed voor de geest te halen
Wekenlang heb ik lopen mokken en ben ik er boos om geweest. Het is toch potverdorie ook niet eerlijk hè. Ik heb al zoveel op m’n bordje en dan zit ik ook nog met zwakke knieën opgezadeld. Ik was wat enthousiast gaan hardlopen en heb ze overbelast…
Ik ging er mee naar de fysio en die vertelde me doodleuk dat het niet alleen aan mijn knieën ligt, maar dat mijn benen überhaupt schot en scheef staan en ik steunzolen nodig heb. Ja godsamme! dat kan er ook nog wel bij! Nóg meer mokken, veel boos zijn, en bij gebrek aan beter dan maar m’n ouders de schuld geven. Kan het mezelf moeilijk kwalijk nemen hoe ik gegroeid ben, toch?
Ik had er helemaal niet bij stilgestaan. Het was ook al wel weer even geleden dat ik had geteld en het is ook geen heel aantal weken, maar potdorie zeg, heb ik me daar even een mijlpaal gemist!
Tweeënvijftig dagen clean. Da’s niet niks zeg. Ok, het wat leuk geweest als ik er eergisteren aan had gedacht want vijftig is een mooi rond getal, maar ach, dit is twee beter zullen we maar zeggen dan…Wat ik er vooral mooi aan vind is dat het inmiddels al zoveel meer is dan mijn oude record.
Al dagen wacht je in spanning. Het telefoontje zal een keer komen en je zult toch op moeten nemen. Wat nou als je niet uit je woorden komt? Of te stoned bent om een zinnig antwoord te geven? Wat nou als ze je niet willen helpen? Trouwens, wat als ze dat wél willen, hoe gaat het dan verder? Paniek!
Je aanmelden bij een instelling voor verslavingszorg doe je niet zomaar. Daarmee bedoel ik niet dat je het pas doet als je gebruik vrij ernstig uit de hand is gelopen, maar dat je het pas doet als je echt niet meer weet wat je anders zou moeten. Het is een afschuwelijke realiteit om te moeten accepteren dat je er echt niet zomaar vanaf gaat komen. Het is nog erger dan dat om te accepteren dat je het niet op eigen kracht kunt.
Ik was er van overtuigd dat ik het niet zou overleven. Beide keren heb ik me er heen laten brengen omdat ik niet zeker wist of ik anders wel zou gaan. Het was alsof ik me moest gaan melden voor de doodstraf…
Twee keer heb ik er gezeten, de klinische detox bij Jellinek in Amsterdam. Het waren beide keren positieve ervaringen, laat ik dat voorop stellen, maar het is wel verschrikkelijk om er heen te moeten. De tweede keer was eigenlijk net zo eng als de eerste, zelfs al wist ik wat me te wachten stond. De eerste keer wist ik dat niet. Het was bepaald niet wat ik ervan verwacht had…
Het beeld staat nog op je netvlies gebrand. De barman met zijn hand op de glimmende tapkraan. Het kolkende bier. De perfecte schuimkraag. Het viltje op de bar. Een druppeltje condens glijdt naar beneden langs je glas als het voor je neergezet word.
Zo, dat was geen leuk stukje om te schrijven. Ergens diep van binnen begint er iets te broeien. Onrust en spanning. Iets grijpt me naar de keel en ik haal merkbaar moeilijk adem. Ik kan hem bijna proeven en hoewel ik met mijn volle verstand weet dat een biertje wel het laatste is wat ik nu zou willen begint iets in mij te er om te schreeuwen.
Trek hebben we allemaal wel eens. Je weet wel, dat onbestemde gevoel dat je zin hebt in iets lekkers. Meestal als je je verveelt, eigenlijk iets anders zou moeten doen of als je gestrest raakt. In de verslavingszorg word ook vaak over trek, of trekmomenten gesproken. Dat zijn immers momenten die erg moeilijk zijn en waar je mee om moet leren gaan. Momenten waarop je ècht met je verslaving in gevecht gaat. Maar wat is trek nou eigenlijk?
Je bent al opgestaan en wezen hardlopen. Daarna uitgebreid gedoucht want je hebt toch alle tijd en vervolgens fris en fruitig aan het ontbijt. De katten verzorgd, koffie gezet en opgedronken. Tsja, en nu..?
Als je stopt met middelengebruik ga je ineens merken hoe ontzettend veel die verslaving nou eigenlijk kostte. Natuurlijk kost het je een hoop geld, drugs zijn niet goedkoop en je gaat er is rap tempo doorheen, maar wat je echt pas gaat merken als je weer nuchter bent is hoe veel tijd er eigenlijk in ging zitten.
“Echt respect dat jullie hier zijn! Jullie hebben de moeilijkste stap gezet,” vertelde de stagiair ons. Het was woensdagochtend en samen met acht anderen zat ik te wachten in wat onze woonkamer zou worden. Het was de eerste dag van de klinische detox.
Maar wat bedoelt hij nou eigenlijk toen hij het over de moeilijkste stap had? Goed, het was het maar een stagiair, hij zei maar ook wat. Het was duidelijk dat hij ook niet wist wat hij anders had moeten zeggen. Ergens had hij natuurlijk wel een punt, de stap naar de detox toe is een ontzettend moeilijke. De fysieke stap de drempel over was erg naar. Maar opstaan was die dag ook geen pretje en naar bed gaan de dag ervoor ook niet. Om nog maar te zwijgen over de afspraak met mijn behandelaar waarin we de klinische detox bespraken. Oh, en de eerste afspraak die ik er überhaupt had. En de intake. En het aanmelden. En de realisatie dat ik wéér naar de verslavingszorg moest.
En zo kan ik er nog wel tig bedenken die allemaal noodzakelijk en het allermoeilijkst waren. Nog moeilijker dan de stappen ervoor en jammer genoeg, nog niet half zo moeilijk als de vele stappen erna.
