Het beeld staat nog op je netvlies gebrand. De barman met zijn hand op de glimmende tapkraan. Het kolkende bier. De perfecte schuimkraag. Het viltje op de bar. Een druppeltje condens glijdt naar beneden langs je glas als het voor je neergezet word.
Zo, dat was geen leuk stukje om te schrijven. Ergens diep van binnen begint er iets te broeien. Onrust en spanning. Iets grijpt me naar de keel en ik haal merkbaar moeilijk adem. Ik kan hem bijna proeven en hoewel ik met mijn volle verstand weet dat een biertje wel het laatste is wat ik nu zou willen begint iets in mij te er om te schreeuwen.
Trek hebben we allemaal wel eens. Je weet wel, dat onbestemde gevoel dat je zin hebt in iets lekkers. Meestal als je je verveelt, eigenlijk iets anders zou moeten doen of als je gestrest raakt. In de verslavingszorg word ook vaak over trek, of trekmomenten gesproken. Dat zijn immers momenten die erg moeilijk zijn en waar je mee om moet leren gaan. Momenten waarop je ècht met je verslaving in gevecht gaat. Maar wat is trek nou eigenlijk?