Ooit had ik een stamkroeg. Of nou ja, de sociëteit van mijn studentenvereniging. Een soortement van bruin cafe, maar dan wat minder bruin (en met meer vrolijke kleurtjes) en met een wat grotere feestzaal dan de meeste kroegjes hebben. Jarenlang was het meer mijn huiskamer dan mijn eigen huiskamer en de veiligste plek ter wereld.
Een heerlijke plek waar je kon doen wat je wilde doen, kon zijn wie je wilde zijn en vooral waar je niet bang hoefde te zijn om veroordeelt te worden. Vooral niet om je drugsgebruik. Aan de bar was het doodnormaal om grote hoeveelheden alcohol te verstouwen en in de rookruimte keek niemand op of om als je een jointje opstak. Het schoot me laatst door mijn hoofd dat op veel manieren die sociëteit en de kliniek waar ik nu zit niet eens zo veel van elkaar verschillen. Goed, behalve dat we hier geen bar hebben natuurlijk…
Overleef je Verslaving 