Dat hoort er toch gewoon bij?

Ooit had ik een stamkroeg. Of nou ja, de sociëteit van mijn studentenvereniging. Een soortement van bruin cafe, maar dan wat minder bruin (en met meer vrolijke kleurtjes) en met een wat grotere feestzaal dan de meeste kroegjes hebben. Jarenlang was het meer mijn huiskamer dan mijn eigen huiskamer en de veiligste plek ter wereld.

Een heerlijke plek waar je kon doen wat je wilde doen, kon zijn wie je wilde zijn en vooral waar je niet bang hoefde te zijn om veroordeelt te worden. Vooral niet om je drugsgebruik. Aan de bar was het doodnormaal om grote hoeveelheden alcohol te verstouwen en in de rookruimte keek niemand op of om als je een jointje opstak. Het schoot me laatst door mijn hoofd dat op veel manieren die sociëteit en de kliniek waar ik nu zit niet eens zo veel van elkaar verschillen. Goed, behalve dat we hier geen bar hebben natuurlijk…

een en al acceptatie

Naastenliefde #3; Een familie vol taboe

Alcoholgebruik is sociaal geaccepteerd en valt dus niet snel op. Daar komt bij dat verslaving nog altijd vaak taboe is. Mensen schamen zich voor hun eigen gebruik of dat van anderen en doen vaak maar alsof hun neus bloedt.

Opgroeien in een familie waarin verslaving een rol speelt beïnvloed je hele leven. Je merkt het als kind al en draagt het altijd met je mee, ook al blijft het vaak onbesproken. Vandaag mag ik het verhaal posten van een man met een groot aantal verslaafden in de familie.

de hele familie

Mijn Verslaving

Lang geleden, zo rond 2005/2006, begon er ergens al wat te knagen. Sinds ik was begonnen met studeren was ik ook begonnen met blowen. Drinken deed ik al langer, maar wie zou ooit vermoeden dat dat een probleem zou kunnen vormen? We woonden in Brabant en in de lokale altokroeg had ik geleerd hoe mensen met alcohol omgaan. Zuipen is gezellig, het hoort er bij, en als je niet mee doet ben je gewoon maar een beetje een sufkut. Lekker simpel.

Maar dat blowen, dat was andere koek. Dat deed niet iedereen, en eigenlijk moest dat toch een beetje stiekem. Bij de kroeg mocht het niet voor de deur dus tijdens het stappen waren we toch genoodzaakt om met de stoners een eindje het industrieterrein op te lopen en een beschut plekje te vinden. Maar goed, dat maakte het natuurlijk ook wel weer spannend en het wat sowieso ontzettend leuk. Altijd lachen, gieren, brullen geblazen. We waren ons van geen kwaad bewust.

het was maar blowen